Het is maart 2014. Mijn moeder is aan een “simpele” hernia geopereerd. Vrolijk met de muziek aan rijd ik op deze eerste onbezorgde lente dag naar het ziekenhuis. Ik loop naar de IC en zie mijn moeder. Nog enigszins verward door de narcose zegt ze mijn moeder:”ik voel mijn benen niet”. Mam het is vast de nog niet uitgewerkte narcose zeg ik opbeurend. Hoe erg bleek de keiharde waarheid. Diagnose, mislukte operatie en mijn moeder heeft een hoge dwarslaesie. Nooit meer lopen, nooit meer een "gewoon"leven. Van gezonde vitale en sociale vrouw naar een vrouw in een rolstoel met alle beperkingen.

Ik zag haar, samen met veel andere, elke dag in het revalidatiecentrum om topsport te bedrijven. Pijn, zweetdruppels en tranen, niet om de beste te worden Nee alleen maar om zoveel mogelijk weer in het leven te kunnen functioneren.

Daarom rij ik op de Weissensee voor het Fonds Gehandicaptensport. Dit omdat ik weet dat deze fantastische organisatie er voor zorgt dat iedereen met een handicap, fysiek of verstandelijke beperking kan sporten.

Maar op de Weissensee, zullen mijn gedachten natuurlijk bij mijn moeder zijn.

Henk Jan Kerkhoff